រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃ
ពុំទាន់មានថ្នាំព្យាបាលពិសេសសម្រាប់ផ្តាសាយ
ហេតុនេះវិធានការតែ១គត់សម្រាប់ជំងឺនេះគឺចាក់វ៉ាក់សាំងបង្ការ ។
ផ្តាសាយនិយាយរួមនិងផ្តាសាយបក្សនិយាយដោយឡែកតែងប្រែប្រួលស្មុគស្មាញបង្កប់នូវ
គ្រោះថ្នាក់ឆ្លងរាលដាលជាមួយនឹងអត្រាបាត់បង់ជីវិតខ្ពស់ (ផ្តាសាយ
A/H1N1, A/H5N1 , A/H7N9...) ។
វ៉ាក់សាំងផ្តាសាយមានប្រសិទ្ធភាពបង្ការល្អចំពោះបណ្តាមុខសញ្ញារំញោច
ជួយឆ្លងផុតពេលវេលាគ្រោះថ្នាកបំផុត គំរាមកំហែងការផ្ទុះជំងឺផ្តាសាយ
។
-ប្រសិទ្ធភាពរបស់វ៉ាក់សាំងបង្ការផ្តាសាយ
វ៉ាក់សាំងផ្តាសាយត្រូវបានផ្សំពី
វីរុសផ្តាសាយ ។ វាជាពពួកវីរុសបានគ្មានសកម្មភាព
ឬពពួកវីរុសបានត្រូវធ្វើឲ្យថមថយលទ្ធភាពបង្កជំងឺ តែនៅដូចដើម ។
ពេលចាក់វីរុសក្នុងវ៉ាក់សាំងនេះចូលលក្ខណៈបង្កើតអង្គបដិបក្ខ
សរីរាង្គ វាមិនបង្កជាជំងឺផ្តាសាយ
តែបែរជាអាចរំញោចសរីរាង្គផលិតអង់ទីគ័រដ៏ខ្លាំង
និងច្រើនដើម្បីប្រឆាំងទប់ទល់ពេលមានវីរុសពិតពីក្រៅទន្ទ្រានចូល
។
ធម្មតាគេជ្រើសយកវីរុសផ្តាសាយបក្សី B
និងវីរុសបក្សី A ២ប្រភេទដើម្បីផលិតវ៉ាក់សាំងផ្តាសាយ ។
បរិស្ថានដើម្បីចិញ្ចឹមផ្សាំគឺស៊ុតមាន់ត្រូវបានបង្កកំណើត ។
វ៉ាក់សាំងមាន២ប្រភេទ គឺសណ្ឋានចាក់
និងសណ្ឋានបាញ់ច្រមុះ ។
សណ្ឋានចាក់ជាវ៉ាក់សាំងផ្ទុកវីរុសត្រូវសម្លាប់
រីឯសណ្ឋានបាញ់ច្រមុះជាវ៉ាក់សាំងផ្ទុកវីរុសផ្តាសាយរស់ត្រូវបន្ថយ
កម្លាំងពុល ។
-ថាមពលមិនរៀងរហូត
ទោះបីជាផលិតវ៉ាក់សាំងក្រោមសណ្ឋាននា
វីរុសរស់បន្ថយកម្លាំងពុល ឬជាវីរុសបានត្រូវងាប់
នោះវាសុទ្ធតែមានរួមលក្ខណៈពិសេស១គឺរំញោចសរីរាង្គបង្កើតស្រទាប់
អង់ទីគ័រមានតម្លៃ១ប្រឆាំងទប់ទល់ផ្តាសាយ ។
ថាមពលបង្ការរបស់វាមិនវែង
និងមិនមានលក្ខណៈយូរអង្វែង ។
ដោយសារវ៉ាក់សាំងអាចផ្ទុកតែ១ឬ២ប្រភេទអង់ទីហ្សែនពិសេសសម្រាប់
វីរុស ១ឬ២ប្រភេទ
ហេតុនេះវាពុំមានប្រសិទ្ធភាពបង្ការចំពោះអម្បូរផ្សេងៗគ្នាទាំងអស់ ។
ហើយវីរុសផ្តាសាយនោះមានច្រើនអនេក ត្រូវបានបង្កាត់ពី១៨អម្បូរ
H(H1-H17) និង ៩អម្បូរ (N1-N9) ។ ដោយត្រូវការតែ H មួយគួបផ្សំជាមួយ N
មួយនោះនឹងបង្កើតជាវីរុសថ្មី ។ ឧទាហរណ៍ H1 គួបផ្សំជាមួយ N1
ជាវ៉ាក់សាំងផ្តាសាយជ្រូក ។ ប៉ុន្តែ H3 គួបផ្សំជាមួយ N2
នោះបែកបង្កើតវីរុសផ្តាសាយ H3N2 ជាវីរុសផ្តាសាយមាន់ ។
វ៉ាក់សាំងបង្ការជំងឺរបស់ H1N1
មិនអាចមានប្រសិទ្ធភាពបង្ការជំងឺសម្រាប់ H3N2 ។
លក្ខណៈបម្រែបម្រួល
និងផ្លាស់ប្តូររចនាសម្ព័ន្ធអង់ទីហ្សែនរបស់វីរុសគឺឥតឈប់ឈរ
និងទៅតាមខួបឆ្នាំ ។ អាស្រ័យហេតុនេះ
ថ្ងៃនេះវ៉ាក់សាំងនេះមានប្រសិទ្ធភាពបង្ការជំងឺ
តែឆ្នាំក្រោយវាបែរជាគ្មានប្រសិទ្ធភាព ។
សូម្បីតែចំពោះវ៉ាក់សាំង១ប្រភេទ
ប្រសិទ្ធភាពបង្ការជំងឺរបស់វាក៏ខ្លីដែរ
អូសបន្លាយតែពី៦ខែដល់៤ឆ្នាំ
ទោះបីអ្នកបានចាក់ច្រើនម្ជុលឬបាញ់ច្រើនដង ។
អ្នកនឹងបារម្ភថា
ចាក់វ៉ាក់សាំងផ្តាសាយចូលខ្លួននោះខ្លាចតែកើតផ្តាសាយទៅវិញទេ ។
តែការពិតរឿងនេះហាក់ដូចមិនដែលកើតឡើង ។ ព្រោះចំពោះវ៉ាក់សាំងចាក់
វីរុសបានត្រូវកំទេចទាំងស្រុង ពោលគឺថា
ពុំមានលទ្ធភាពលុកលុយចូលកោសិកាទៀត
វាបាត់បង់លក្ខណៈចម្លងមេរោគបង្កជំងឺ ។ ចំពោះប្រភេទបាញ់ច្រមុះ
វីរុសរស់បានត្រូវបន្ថយកំរិតពុលយ៉ាងច្រើន ។ ទន្ទឹមនោះ
ដោយសារបរិមាណនាំចូលតាមផ្លូវបាញ់ច្រើនតែមិនធំ
ហេតុនេះអ្នកអាចស្ងប់ចិត្តទាំងស្រុង គឺមិនអាចកើតផ្តាសាយបាន ។
-យកចិត្តទុកដាក់ពេលប្រើប្រាស់
ប្រសិទ្ធភាពបន្ទាប់បន្សំ១តែងជួបប្រទះ
នោះគឺអ្នកត្រូវគ្រុនក្តៅដូចជាផ្តាសាយពិត សីតុណ្ហភាពឡើងខ្ពស់
ឈឺរួយសាច់ដុំ សន្លាក់ និងធុញមិនចង់ទទួលទានរបស់អ្វីសោះ ។
នោះគឺដោយសារប្រតិកម្មអង់ទីហ្សែនអង់ទីគ័របង្កើតឡើងដើម្បីធ្វើឲ្យ
លេចឡើងអង់ទីគ័រថ្មី ។ ក្រោយ ២-3ថ្ងៃ គ្រុនក្តៅថយចុះសន្សឹមៗ
ហើយយើងអាចត្រឡប់មកធម្មតាវិញ ។
ប្រសិទ្ធភាពបន្ទាប់បន្សំផ្សេងគឺ
ហើយដរ និងឈឺត្រង់កន្លែងចាក់ ។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វី
នោះជាសញ្ញាធម្មតាពេលចាក់វ៉ាក់សាំង ។ ប៉ុន្តែប្រសិនឈឺខ្លាំង
និងទ្រាំមិនបាននោះអ្នកអាចស្អំទឹកកក ។
ការវិវឌ្ឍន៍ប្រែប្រួលគ្រោះថ្នាក់
បំផុតអាចឥទ្ធិពលដល់អាយុជីវិត
នោះគឺអាលែកហ្ស៊ីជាមួយបណ្តាសមាសធាតុនៅក្នុងវ៉ាក់សាំង ។
ប្រសិនកំរិតអាលែកហ្ស៊ីខ្លាំងជ្រុលនោះអាចបង្កការបាត់បង់ជីវិត ។
នៅចំពោះមុខហានិភ័យដូច្នេះ
គេនឹងមិនប្រើវ៉ាក់សាំងបង្ការផ្តាសាយសម្រាប់បណ្តាករណី ៖
កុមារអាយុក្រោម៦ឆ្នាំ អ្នកអាលែកហ្ស៊ីធ្ងន់ជាមួយស៊ុតមាន់
អ្នកឆ្លងមេរោគធ្ងន់ ឬគ្រុនក្តៅខ្ពស់ពេក ស្ត្រីកំពុងមានគភ៌
ឬមានបំណងមានគភ៌ ក្នុងរង្វង់១ខែខាងមុខ
អ្នកមានរាងកាយអាលែកហ្ស៊ីដូចជាហឺត អាលែកហ្ស៊ី រលាកបំពង់កអាលែកហ្ស៊ី
រលាកស្បែកអាលែកហ្ស៊ី ៕
(ប្រភព៖ ខ្មែរស្ថាបនា)
